Chodziłam do kościoła, bo trzeba…

Nowe środowisko, dziewczyna ze wsi musiała się przeprowadzić do wielkiego miasta. Nowy kościół, którego w ogóle nie znałam i który był całkowicie inny niż ten, w którym się wychowywałam. Także zmiana rówieśników i szkoły. W szkole w ogóle nie byłam akceptowana. I wtedy też moja relacja z Bogiem się pogorszyła. Można powiedzieć, że ja widziałam to, że się oddalam od Boga i zaczęłam tak jakby „wegetować”. Chodziłam do kościoła bo trzeba pójść do kościoła, żeby być w zgodzie ze swoim sumieniem, modliłam się, śpiewałam. Ale czułam, że to nie jest to. Czułam, że potrzebuję czegoś więcej, większej relacji z Bogiem. Wiedziałam też, że moja przyszłość musi się wiązać z Bogiem i ja chcę aby moje plany były związane z Nim. Wcześniej marzyłam o tym aby być misjonarzem, aby służyć całą sobą Bogu, aby śpiewać, aby głosić. I to jest też moim marzeniem obecnie. Ale taki ciężki czas trwał trzy lata – ciężki czas pod względem szkoły i kościoła. Pomyślałam wreszcie, że tak nie można tylko siedzieć w kościele,  trzeba coś zmienić. Przyszłam tutaj i tu młodzież pokazała mi jak można żyć z Bogiem, jak Bóg może być realny na codzień w moim życiu, jak mogę z Nim rozmawiać.To jest realne i fajne. Od pięciu lat, odkąd tutaj mieszkam nie miałam przyjaciela a Bóg się sprawdza w tej roli. Bóg pokazał mi wielokrotnie, że jest przy mnie, nawet kiedy jest źle – jest ze mną. Nauczyłam się marzyć o rzeczach, które wydają mi się nie do osiągnięcia. Bóg mówi mi: „jestem z Tobą kiedy jest dobrze i kiedy jest źle”. Kiedy jest smutno daje mi radość, pokazuje mi, że jest ze mną pomimo wszystko.